Flashmob is het derde boek in de intussen vijfdelige reeks over Sander en Alien dat Guy Didelez zonder Marc De Bel schrijft. Het eerste boek, Alien, veroorzaakte naar het schijnt wat opschudding in Nederland, waar de ongodsdienstige verwijzing naar buitenaardse wezens niet erg gesmaakt werd. Toegegeven, er wordt wat afgezoend en gedroomd van massages met factor vijftig zonnebrandcrème, maar verder mag Flashmob een braaf boek worden genoemd. In dit nieuwe verhaal heeft Sander zich voorbereid op een paar romantische vakantiedagen aan zee met zijn vriendinnetje Alien. Zij heeft echter andere plannen: meedoen aan een flashmob in Brugge met als thema ‘de geheime liefde’. Toepasselijk, want ook Sander wil hun prille liefde nog niet aan de grote klok hangen. Erg gerust is hij er echter niet in, zeker niet wanneer Alien hun vervoersmiddel van stal haalt: een gloednieuwe rood-witte scooter. Uiteraard komen daar moeilijkheden van, al helemaal wanneer ze in Brugge enkele oude bekenden tegen het lijf lopen.
Flashmob bouwt verder op de vorige delen in de reeks: Sander is nog steeds smoorverliefd op zijn ‘Alientjepralientje’ en laat zich in zijn kalverliefde tegen wil en dank meesleuren in haar onbezonnen ideeën. Ook nu leidt dit weer tot een avontuur: in dit geval een flashmob in het exotische Brugge waar Sander maar met een bang hartje heen trekt. Nu ja, avontuur... Je kunt je afvragen of een flashmob zo tot de verbeelding spreekt van elfjarigen. Het gesprek tussen Sander en Alien, waarin de term voor de leken wordt uitgelegd, maakt in elk geval een erg kunstmatige indruk (‘Maar je kent er toch nog andere die leuk zijn?’) — een kwaal waar overigens wel meer dialogen in dit boek onder lijden. Uiteindelijk is het ook niet de flashmob zelf die voor spektakel moet zorgen, maar een spannende, doch langgerekte achtervolging door Brugge die, voorspelbaar, in het nadeel van de bad guys wordt beslecht.
Flashmob heeft dus niet veel om het lijf, maar het verhaal heeft wel vaart en is over het algemeen best vermakelijk. Sanders verliefdheid, angst en schaamte worden op het lachwekkende af uitvergroot en zijn voor tieners zowel een bron van herkenning als vermaak. Velen zullen net als Sander gruwelen bij het idee om in een roze badjas op tv te verschijnen. Diezelfde mix van realisme en humor zit ook in de tekeningen van Jan Bosschaert, die in zijn herkenbare stijl de sleutelscènes van sprekende beelden voorziet. Kortom, een vlot leesbaar boek met spannende momenten, maar al bij al even vluchtig als het fenomeen dat het beschrijft.
[Nathalie Gerdon] Masquer le texte

Alien en Sander gaan op de rood-witte scooter van de tante van Alien naar Brugge, om mee te doen met een flashmob. De flashmob heeft als thema Geheime liefde en de liefde van Alien en Sander is geheim, in ieder geval voor de ouders van Sander die hem veel te jong voor een relatie vinden. Na de flashmob blijkt de scooter gestolen. Dit is deel vijf uit een serie boeken over Alien en Sander*. Voor en achter in het binnenwerk een plattegrond van Brugge; een kleurrijke tekening van Sander en Alien op de scooter en Nico en Sinke op de motor op het voorplat. Door het boek heen in grijstinten uitgevoerde tekeningen die het verhaal ondersteunen. Technisch en inhoudelijk (korte zinnen, hedendaags taalgebruik) is het verhaal afgestemd op lezers vanaf ca. 11 jaar.

In dit vijfde boek in de serie rond de tieners Sander en Alien, leren we hen van hun meest avontuurlijke kant kennen ... Of niet echt, want spannend is dit boek allesbehalve. Sander kijkt uit naar een paar vakantiedagen met zijn vriendin Alien, maar zijn ouders verplichten hem om mee te komen naar zee. Hij is ongelooflijk teleurgesteld (want emoties bij tieners, dat gaat in de superlatieven, iets wat Didelez wel begrepen heeft), maar dan blijkt dat Alien ook in de buurt zal verblijven. Wat een toeval! Alien schreef hen beiden in voor een mysterieuze flashmob in de Brugse binnenstad, dus die paar dagen rustig vakantie vieren waren buiten haar gerekend. En dan komen ze nog een oude bekende tegen ... Het verhaal leest als een slecht stripverhaal. De spanning wordt slechts gebrekkig opgebouwd, de toevalligheden zijn soms echt te groot en de gebeurtenissen nogal van de pot gerukt. Zo is er de achtervolging per scooter waarbij ze achternagezeten worden door twee rasechte motards, in het pittoreske Brugge. Je voelt ook van ver aankomen dat het een soort promotieverhaal is om meer jongeren in Brugge te krijgen. Loopt daar dan nog niet genoeg volk rond? Ik kan alleen maar hopen dat de voorgaande boeken over Sander en Alien van een ander, beter niveau zijn, want ze blijken wel populair bij de jongere tieners. Didelez wordt vaak bestempeld als de nieuwe Marc de Bel, niet alleen omwille van de samenwerking met Jan Bosschaert, het geforceerd vrolijke taalgebruik lijkt ook gekopieerd. Marc de Bels boeken hadden toch meer inhoud dan dit boek.

Masquer le texte