Wiezewotje is weggeblazen door de wind en op zoek naar een plaats om te overnachten, raakt ze verdwaald. In de verte merkt ze een oud huisje op maar vleermuizen en spinnen zijn de enige bewoners van het vervallen stulpje, en die vindt ze best eng. Het elfenhotel is volgeboekt, en de elfen in tuinbroeken giechelen als Wiezewotje vraagt om bij hen in een paddenstoel te mogen overnachten. Iets verderop vindt Wiezewotje een huisje dat nog niet af is. Het elfje zou er meer dan tevreden mee zijn, als het een dak had althans, want er is onweer op komst. De bosfee zou een dak kunnen toveren, maar een kraai gaat er met haar toverstokje vandoor. Alweer pech dus, maar dan komen onverwacht solidair de elfen en andere dorpsbewoners aangevlogen met bouwmaterialen, en het dak ligt er snel op. Buiten raast de storm, maar in het huisje is het een dankbare bedoening en treffen we alleen blije gezichten aan.

De tekst van Guy Didelez is fraai gezet: bij een grote prent horen telkens enkele zinnen die beginnen met een bijzonder opvallende hoofdletter, en onder de tekst is op elke witte pagina een decoratieve krul een afsluiter. Elke tekening krijgt een andere kleur als achtergrond en die is telkens bijzonder goed gekozen. Spelend met licht en donker, blijven de blauw-paarse schakeringen ons uitnodigen de figuurtjes te zoeken. Vooral bij het hotel is er heel wat beweging: aan elk raampje is er wat te zien, er wordt rondgevlogen met eten en drank, er wordt gewassen en gepoetst. Met oog voor detail zijn de gevels van de huisjes voorzien van leuke ornamenten als luifeltjes en hekjes. Sfeervolle lantaarns met brandende kaarsjes lichten de stulpjes op. Bij de tekening op de laatste pagina gluren we binnen bij een supertevreden gezelschap op een warme rode achtergrond. En dan kan de jonge lezer met een opgelucht gevoel dit mooie prentenboek dichtklappen. [Lydi Adriaensen] Masquer le texte

Elfje Wiezewotje is verdwaald, ze is moe en zoekt een rustplaats. Ze vindt een leegstaand huisje bij de boselfen, maar het is er smerig en er wonen vleermuizen. In het elfenhotel is geen bed meer vrij en bij de kabouters zijn alle paddenstoelen bezet. Dan wijst een elf haar op een huisje in een boom, maar dit huisje heeft geen dak. Twee boselfen brengen haar naar de bosfee. Als het zelfs de bosfee niet lukt een dak op het huisje te toveren, komt er hulp uit onverwachte hoek. Een vermakelijk en vriendelijk prentenboek over elkaar helpen en gastvrijheid, met eenvoudige, maar rake tekst en expressieve prenten. In de prachtige paginagrote illustraties komen de flinke elfen en hun sprookjeswereld moeiteloos tot leven. De illustraties, geschilderd in warme kleuren en met wisselend perspectief, sluiten goed aan op de tekst en vullen deze zelfs aan: de elf die Wiezewotjes probleem uiteindelijk oplost, is te ontdekken en te volgen in de prenten. De tekst staat in een duidelijk lettertype met schreef, meestal in de prenten. Een mooi verzorgd prentenboek om uit voor te lezen en samen te bekijken. Vanaf ca. 4 jaar. Masquer le texte

Wiezewotje,een stadselfje, is verdwaald boven het bos. Ze zoekt een klein dorpje op in de hoop dat er elfjes wonen die haar kunnen helpen. Ze komt in een leegstaand huisje aan waar vleermuizen wonen. Alles is er stuk en Wiezewotje heeft een hekel aan vieze beesten. Dan maar naar het Elfenhotel. Dat is stampvol. Ze kan er echt niet meer bij. Twee kleurige elfjes wijzen haar een huisje aan dat nog niet af is. Het huisje heeft echter geen dak. Misschien kan de bosfee haar helpen? Die raakt haar toverstok kwijt, maar dan komen alle dorpsbewoners aan vliegen met alle nodige materiaal om Wiezewotje een dak boven haar hoofd te geven. De nogal drukke illustraties ademen niet echt een sprookjesachtige sfeer uit, al duiken er massa's eigenaardige, onbestemde wezentjes in op. Het verhaaltje op zich stelt bitter weinig voor. Het is bovendien vrij stroef geschreven (Er mag dan geen bed meer vrij zijn in mijn hotel, maar het is wel mijn plicht om te zorgen voor alle bezoekers van ons dorp!) en de boodschap ligt er vingerdik op. Getuige hiervan de laatste regels: Stadself of boself, dat maakt niets uit. We zijn allemaal elfjes, en we zijn er om elkaar te helpen, waar of niet? Tja.

Masquer le texte