Het is niet eens een slecht idee van de Standaard Uitgeverij om een reeks voor de allerkleinsten op de markt te brengen. Kijk- en doeboeken zijn er voldoende voorhanden, strips voor die leeftijd, dat is nog niet vaak vertoond. Suske en Wiske reduceren tot vestzakformaat, naar analogie van 'De kleine Robbe' en de 'Muppet-babies', levert alvast gekende en geliefde hoofdpersonages op. 'Klein Suske en Wiske' is een pak braver dan 'De kleine Robbe', maar helt te veel over naar die doodbrave kant. De uitgeverij lijkt "voor kinderen" te verwarren met "kinderachtig".

Het tekenwerk van Jef Broeckx is sober, het dringt zich niet op. De kleine patatjes vertonen hun kunsten in een kaal, zeer klassiek: in een woonkamer staat een zetel, bij een tafel horen vier stoelen, op een kast prijkt een vaas met bloemen, als je door het raam kijkt zie je struiken, de tuin is omheind met een houten hekwerk. Het lijken plaatjes uit het eerste leerjaar. Als kijkboek haalt Jonge patatjes een voldoende; beoordeeld naar de inhoud van de gags verdient het amper een cijfer. De enige die kan lachen met de grappen is Wiske zelf, vooral als ze voor de zoveelste maal het arme Suske een loer kan draaien of in diskrediet kan brengen. En Suske ondergaat de grillen van zijn vriendin gewillig, hij is al blij dat hij met haar mag spelen. Dan is hij beter af met het rijkeluiszoontje: als die op het toneel verschijnt, weet Suske tenminste dat hij op zijn tellen moet passen. Sommige gags volgen een rare logica. Waarom hebben Suske en Wiske bv. knikkers nodig om met een omgekeerde salontafel van de trap te denderen?

Jonge patatjes onderschat schromelijk het ontwikkelingspeil van de jonge lezers. [Werner Verrelst] Hide text