In dit boek vertellen vijf vrouwelijke auteurs, waarvan Stephenie Meyer de bekendste is, evenveel verhalen over paranormale, duivelse wezens die in het kader van het schoolbal hun zinnen hebben gezet op mooie, vaak onschuldige meisjes. Prom nights from hell dus, zoals de oorspronkelijke, Engelstalige titel luidt.
Al bij al blijven de vijf verhalen vrij braaf: er is weinig bloedvergieten, maar vooral ook heel weinig spanning. Dit komt voornamelijk door de beperkte uitwerking. De verhalen lijken veeleer een reclamestunt te zijn voor een reeks boeken die nog geschreven of uitgegeven moeten worden. Er zijn bovendien vaak te veel personages die te oppervlakkig beschreven worden (de adjectieven ‘mooi’ en ‘sexy’ lijken meer aan bod te komen dan om het even welke andere), zodat sommige verhalen wel erg onoverzichtelijk en rommelig worden. Enkel de eerste twee verhalen van respectievelijk Meg Cabot en Lauren Myracle houden zich aan een beperktere groep van personages. Verder hebben de vertellers een sarcastisch-humoristisch ondertoontje, ook al worden de (hoofd)personages geconfronteerd met ware vampiers, duivels en zombies, een trekje dat ongetwijfeld werd overgenomen van het Twilight-hoofdpersonage Bella Swan, die ook een nuchtere kijk kon houden op de vreemdste, meest verontrustende zaken. Er wordt wel meer geteerd op het succes van de 'Twilight'-reeks, en niet alleen door Stephenie Meyer zelf. Ook in de verhalen van andere auteurs wordt dit duidelijk: de onaards knappe meisjes en jongens, het typische tienerspel van verleiding en de beschermende helden zijn op maat van zwijmelende tienermeisjes. Maar waar 'Twilight' erin slaagde om de vreemde wereld van vampiers en weerwolven geloofwaardig te maken, slaagt geen enkele van de vijf auteurs daar nu in. Ze lijken zich daarentegen te verliezen in hun eigen, ingewikkelde kluwen van paranormale wezens en ongeloofwaardige gebeurtenissen, met een geforceerde afloop als gevolg. Vooral Kim Harrison bezondigt zich hieraan: het verhaal over een meisje dat dood is, maar dan toch ook weer niet helemaal, verliest naarmate de tekst vordert elke geloofwaardigheid (‘Madison Avery en de witte maaiers’). ‘De corsage’ van Lauren Myracle over een magisch corsage en een helderziende bezondigt zich niet aan een ingewikkeld plot en lijkt zich te ontpoppen tot een waar horrorverhaal, maar het teleurstellende, brave einde met een flinke portie dramatiek is een ware anticlimax. [Tine Verachten] Hide text

Vijf bekende, vrouwelijke auteurs hebben de handen ineen geslagen. Ze schreven vijf avonturen voor jongeren die van verhalen houden waarin niets is wat het lijkt. Knappe jongens blijken vampier en moeten vernietigd worden; een corsage kan drie wensen laten uitkomen; amuletten waar je bij in de buurt moet blijven om als ondode je substantie niet te verliezen; hartslagen die hoorbaar vertragen als er gelogen wordt en de mogelijkheid om via kwade gedachten anderen te kwetsen. Maar gelukkig overwint het goede en wordt de afloop vaak bezegeld met een innige kus! Ieder verhaal begint op het traditionele schoolbal en telkens spelen bloedmooie jongens en meiden de hoofdrol. Verliefdheid, liefde, afspraakjes, spetterende kleding en jaloezie komen voorbij. Onverwachte wendingen, niet te bevatten avonturen en onbekende krachten volgen elkaar in een rap tempo op. De tekst is gedrukt in een wat groter lettertype met een ruime bladspiegel. Deze uitgave is een 'Edge'-boek (‘lezen tot op het randje’), die thema’s uit het dagelijkse leven van jongeren vertalen naar een andere, paranormale dimensie. Om plezier te beleven aan dit boek, moet je van heftige gevoelens houden en geloven dat er meer is tussen hemel en aarde, maar dan kun je je ook geen betere 'blind date' wensen. Vanaf ca. 15 jaar. Hide text