De modus operandi van de ogenverzamelaar in de gelijknamige thriller van de Duitse bestsellerauteur Sebastian Fitzek is zowel bloedstollend als mysterieus: hij vermoordt de moeder en ontvoert het kind. In de hand van de moeder vinden de speurders steevast een stopwatch die van precies 45 uur en zeven minuten aftelt. Wanneer de vader van het kind in die tijd zijn zoon of dochter niet gevonden heeft, dan sterft het kind onherroepelijk.
De structuur van het boek volgt dan ook het temporele verloop van dit wrede ultimatum, en zelfs de paginanummering telt af van 362 tot één, beginnend met een epiloog die gevolgd wordt door het laatste hoofdstuk, namelijk hoofdstuk 84. Deze formele gimmick voegt echter niets toe aan de in se traditionele opbouw van de roman. Fitzek start met de confrontatie van de protagonist, psycholoog Alexander Zorbach, met het volgende slachtoffer van de Ogenverzamelaar. Zorbach heeft na een traumatiserende ervaring tijdens zijn tewerkstelling als politieonderhandelaar onderdak gevonden bij een grote krant. De hardvochtige moordenaar op zijn beurt dankt zijn naam aan het feit dat zijn slachtoffertjes slecht met één overblijvend oog teruggevonden worden.
Zorbach treedt in het leeuwendeel van de roman als ik-verteller op en  gaat op onderzoek uit. Wanneer hij zo nauw bij het voorval betrokken wordt dat de politie hem als hoofdverdachte gaat beschouwen, duikt hij onder op een woonboot in een afgelegen deel van Berlijn. Daar wordt hij echter gevonden door de blinde fysiotherapeute Alina Gregoriev, die beweert door lichamelijk contact met een persoon in diens verleden te kunnen kijken. Zo zou ze de Ogenverzamelaar kort geleden behandeld hebben en gezien hebben hoe hij te werk gaat. Ondanks de tegenwerking van de politie, intensiveren ze samen hun pogingen om de ontvoerde kinderen terug te vinden. Het wordt een zoektocht waarbij traditiegetrouw seksuele spanning ontstaat tussen beiden. Met de hulp van Gregoriev slaagt Zorbach erin de kinderen te bevrijden, maar in het laatste hoofdstuk en in de proloog ontdekt hij dat de Ogenverzamelaar het eigenlijk op hem en zijn zoontje gemunt heeft. De laatste zin van het boek is dan ook ‘De zoektocht is begonnen…’. Maar Fitzek laat de lezer in het ongewisse betreffende de afloop van het verhaal.
De constructie van het hoofdpersonage volgt in grote lijnen de directieven van het genre: Alexander Zorbach is gescheiden, getraumatiseerd en hardnekkig, maar tevens gevoelig en intelligent. De afwisseling tussen de ik-verteller en de alwetende verteller verloopt vlot en bemoeilijkt het leesproces in geen geval, maar levert eigenlijk ook geen kwalitatieve input. De ontknoping is onvoorspelbaar, en ondanks de aftellende hoofdstukken nog steeds verrassend. De Ogenverzamelaar is Fitzeks zesde thriller, die net als de voorgaande romans bij De Fontein werden uitgegeven. [Jeroen Vermeulen] Hide text

Zesde thriller van Duitslands bekendste auteur van psychothrillers, waarin ex-agent Zorbach als misdaadverslaggever schrijft over een psychopaat die het gemunt heeft op gezinnen: steeds wordt de moeder vermoord, het kind ontvoerd, en krijgt de vader 45 uur de tijd om het kind terug te vinden. Na het ultimatum wordt het kind dood gevonden met een ontbrekend linkeroog. Weer wordt een gezin getroffen en Zorbach raakt persoonlijk betrokken omdat hij de moeder kent. De blinde fysiotherapeute Alina beweert de moordenaar behandeld te hebben. Zorbach volgt het spoor van Alina’s telepathische aanwijzingen. Zo komt hij aan daderkennis, waardoor de politie hem als eerste verdachte ziet. Goed uitgewerkte karakters. De hoofdstukken worden verteld vanuit verschillend perspectief en eindigen veelal met een cliffhanger. Het boek heeft een omgekeerde pagina- en hoofdstuknummering, begint met de epiloog en eindigt met de proloog. Dat is bedoeld om de spanning van het ultimatum te versterken, maar het werkt helaas ook verwarrend. Ook zonder dit middel is het een zeer spannend en boeiend verhaal. Kleine druk. Hide text