Hotel zonder sterren, de tweede roman van Debuutprijswinnares Lara Taveirne (32), tast de liefde af. Larissa en Andreas willen altijd van elkaar houden. Ze worden verliefd als tieners, maar besluiten dat ze die liefde enkel intact kunnen houden door elkaar los te laten. Dat doen ze door elkaar te negeren op school; 'als ze elkaar dan kruisten, op trappen, in gangen of tijdens langdurige middagpauzes, dan was er nergens aan hun gezichten te zien dat ze perfect wisten hoe de ander rook als je ertegenaan leunde'. Maar later blijkt nog meer afstand nodig. Tien jaar zien ze elkaar niet. Larissa wordt actrice, woont in een verbouwde pastorie en krijgt twee dochters; Andreas trouwt met een engelachtige mezzosopraan en werkt als psychotherapeut - 'Zijn beroep bestond erin mensen wijs te maken dat het verleden een te herstellen fout was.' Tot Andreas op de ochtend van zijn verjaardag uit bed gebeld wordt door Larissa. Ze heeft een voorstel: twee dagen in een droomhotel waar ze de rest van de wereld buitenspel zetten.

Het eerste hoofdstuk van Hotel zonder sterren lijdt aan introductiekoorts: de personages moeten in het verhaal geschreven worden. Karaktertrekken worden ontvouwd, motieven geïntroduceerd. Daardoor hapert het ritme. Gelukkig weet Taveirne dat vanaf het tweede hoofdstuk recht te zetten. Daar maakt ze een tijdsprong naar 1977. Larissa werd geboren in een kraakpand aan de IJsel. Haar ouders, Isabella-Maria en Guido, leven daar in een commune. Isabella-Maria, 'die geloofde dat de hele wereld tussen haar gespreide benen paste', zal het hippieleven nooit loslaten. Guido ondergaat gelaten haar passionele vlagen van bedrog.

Door het verhaal opent te trekken naar de vorige generatie, krijgt Taveirne nog meer materiaal in handen om de liefde te omcirkelen. Ze duidt meteen een van de oorzaken van haperende liefdes: de zich steeds herhalende geschiedenis. Larissa trouwde per toeval en bedriegt de gelukkige 'met schadeloze mannen. Met hen oefende ze het in de steek gelaten worden dat maar doorging en doorging, dag na dag, elke dag dat Andreas niet bij haar terugkwam.'

Spel

Hotel zonder sterren is een mooie combinatie van hoop en verdriet. Taveirne is goed in typeren: Larissa 'met haar treurige vurigheid' en Andreas die valt 'voor haar ogen als ze leugens vertelt' komen goed uit de verf. Maar het boek bevat te veel storende elementen om memorabel te zijn. Zo speelt de titel van elk hoofdstuk met het woord spel: voorspel, overspel, rollenspel... Een leuke vondst, maar omdat ze zeven hoofdstukken lang herhaald wordt, wordt het te beredeneerd. Eigenlijk is dat het grote probleem van de hele roman: dosering.Hotel zonder sterren zit vol boutades waar de inspanning van afdruipt. Een originele zin kan niet schitteren omdat hij ingemetseld zit tussen minder schitterende zinnen, zoals het flauwe 'Lang is niet voor iedereen even lang. Rokjes niet en jaren ook niet.' De fraaie zin over liefde als gedeelde herinnering moet een pagina delen met het banale 'Ze keken elkaar aan alsof ze het koud hadden maar elkaar geen trui konden aanbieden.'

De Debuutprijs bekroont beloftevolle auteurs. Die groeien uiteraard niet allemaal uit tot hoogvliegers, maar de jury erkende al vroeg het talent van Erwin Mortier, Annelies Verbeke en David Van Reybrouck. Of Lara Taveirne in dat rijtje gevestigde ex-Debuutprijswinnaars belandt, zal van haar volgende boeken afhangen, want metHotel zonder sterren laat ze punten liggen.

LARA TAVEIRNE

Hotel zonder sterren.

Prometheus, 244 blz., 17,95 euro (e-boek 10,99 euro).

Boekenbeurs: Lara Taveirne praat op 10 november om 20.30 u. over 'Het moeilijke tweede boek' en op 11 november om 17 u. met Herman Brusselmans over de liefde. Ze signeert op 31 oktober en op 1, 7, 8, 10 en 11 november.

De auteur: debuteerde met de roman De kinderen van Calais. Dat boek werd genomineerd voor de Bronzen Boekenuil 2014 en bekroond met de Debuutprijs 2015.

Het boek: de eeuwige liefde.

ONS OORDEEL: mooi verhaal met storende elementen.

Sofie Gielis ■

Hide text

Lang geleden hadden Larissa en Andreas een gepassioneerde verhouding, maar sinds die werd beëindigd, hebben ze elkaar al tien jaar niet meer gezien. Ondanks het feit dat ze beiden inmiddels getrouwd zijn, belt Larissa vroeg in de ochtend opeens Andreas op en stelt hem voor met haar een weekend in een Portugees hotel door te brengen. Als Andreas toestemt, beginnen zich voor het oog van de lezer Larissa's jeugd, haar ontmoeting met Andreas en hun intense relatie af te rollen. Dat verhaal wordt doorsneden door de verhouding van Larissa's moeder met haar vader èn diens beste vriend. Wat die geschiedenissen gemeen hebben, is het onvermogen van de vrouwelijke personages om in hun alles verterende passie in te schatten wat er gebeurt met hun minnaars, welke tekenen er op zouden kunnen duiden dat ze uit elkaar aan het groeien zijn en wat de gevolgen zijn. Overgave aan een grote liefde lijkt even gevaarlijk als noodzakelijk te zijn. Intrigerende liefdesroman die even warmbloedig is als zijn onderwerp; goed geschreven, met door de tijdssprongen een niet eenvoudige maar wel boeiende opbouw. Tweede boek van de Vlaamse auteur (1983) die debuteerde met ‘De kinderen van Calais’*. Hide text