Minoes is een boek waarin alles gebeurt zoals het in een kinderboek hoort: het goede wordt beloond, het kwade gestraft. Maar niet nadat Annie M.G. Schmidt de gebeurtenissen naar haar geniale schrijvershand heeft gezet. Het draait allemaal om Minoes en Tibbe. Minoes is een dame die ooit een kat was. Door het eten van afval van het Bio-Chemisch Instituut is ze geleidelijk aan mens geworden. Maar een mens, een dame, met katse eigenschappen; ze klimt in een boom uit schrik voor een hond, komt via de dakgoot de kamer van Tibbe binnen, zoekt naar visgraten, geeft de haringverkoper kopjes. Ze raadpleegt een 'praatdokter' over haar gedrag en weet aanvankelijk niet of ze dame wil zijn of kat. Aan het eind van het verhaal kiest ze voor het eerste: ze trekt bij Tibbe in. Tibbe is als het verhaal begint een verlegen journalist bij de Killendoornse Courant. Hij dreigt ontslagen te worden omdat hij alleen maar stukjes over katten schrijft. Heel toevallig komt hij in contact met Minoes, die aangelokt -- door de geur van vis -- zijn kamer via de dakgoot is binnengeslopen. Dat is het begin van een nauwe samenwerking tussen die twee. Minoes spreekt katten- en mensentaal en is door haar relaties met de katten uit het stadje op de hoogte van allerlei zaken die verder niemand weet. Ze bezorgt Tibbe tal van nieuwtjes die hij goed kan gebruiken voor zijn journalistieke werk. Bijvoorbeeld over de zaak Ellemoet, een zakenman -- directeur van een deodorantfabriek -- die zich mooier voordoet dan hij is. Het vraagt natuurlijk om actie als hij een haringkar omverrijdt en als voorzitter van de vereniging van dierenvrienden stiekem dieren slaat en trapt. Tibbe schrijft er een artikel over in de krant, en tijdens een lezing over 'De kat door de eeuwen heen' door meneer Smits blijken er in de diaserie ineens heel belastende dia's over meneer Ellemoet te zitten. Minoes en Tibbe maken in het verhaal een duidelijke ontwikkeling door: Minoes die van kat naar dame, Tibbe die van bedeesde journalist naar een zelfverzekerde jongeman. Naast hen treden er in het boek nog een groot aantal bijfiguren op, mensen zowel als katten, en zijn er tal van nevengebeurtenissen. Het verhaal heeft nog niets aan frisheid ingeboet en dat is in hoge mate te danken aan de humor en de onbekommerde kijk op volwassenen en kinderen, de enen niet bij voorbaat beter en verstandiger dan de anderen. Een klassieker waarvan het verhaal in 2001 werd verfilmd. [Herman Kakebeeke] Hide text

Journalist Tibbe schrijft voor de Killendoornse Courant leuke stukjes over katten. Maar zijn baas wil nieuws. Omdat Tibbe erg verlegen is, valt het hem niet mee om op mensen af te stappen. Net voor hij ontslagen wordt, ontmoet hij juffrouw Minoes. Zij was zelf een poes en praat met alle buurtpoezen om Tibbe aan nieuws te helpen. Zo ontstaat de kattenpersdienst. Maar soms zijn de katse gewoonten van juffrouw Minoes wel een beetje onhandig. En heeft Tibbe haar nog wel nodig als hij zijn verlegenheid is kwijtgeraakt? Deze zevenendertigste druk van de jeugdklassieker bevat de zwart-wittekeningen van Carl Hollander die ook in de eerste druk stonden. Op het omslag staat een afbeelding uit de theatervoorstelling*. Hoewel de taal een heel enkele keer een beetje gedateerd aandoet, blijft Minoes een tijdloos en meeslepend verhaal vol humor en knipogen naar de wereld van volwassenen. Het is dan ook geen straf dit boek voor te lezen aan wat jongere lezers. Zelf lezen vanaf ca. 9 jaar.

Minoes is een heel bijzondere dame. Ze was vroeger kat en had een leuke thuis, maar is dan mens geworden. Het is niet zo gemakkelijk om haar katse manieren af te leren, zoals spinnen, krabben, kopjes geven en een uitgesproken voorkeur voor vis. Gelukkig kan ze terecht bij Tibbe, een journalist die graag over katten schrijft. Maar zijn baas wil geen kattenverhalen, maar nieuws. Dat is niet gemakkelijk voor Tibbe, want hij is heel verlegen en durft niemand aan te spreken. Gelukkig weten de katten van Killendoorn altijd alles. Ze vertellen de nieuwtjes door aan Minoes, zodat Tibbe erover kan schrijven. Zo komen er heel wat geheimen aan het licht en daar komen natuurlijk ook wel eens problemen van.

Dit boek werd in 1970 voor het eerst uitgegeven en is ondertussen aan zijn 37ste druk toe. Behalve een film werd van het boek ook een theaterproductie gemaakt. Het beeld van de voorstelling siert de cover, maar in het boek zijn de oorspronkelijke pentekeningen opgenomen van Carl Hollander. In een eenvoudige taal wordt een origineel en gevoelvol verhaal neergezet waarin ook spanning en avontuur niet ontbreken. Samen met Tibbe moet juffrouw Minoes leren durven onder de mensen te komen. De twee hoofdpersonages groeien langzaam naar elkaar toe en het wordt steeds moeilijker voor Minoes om te kiezen of ze mens wil blijven of weer kat worden. Af en toe doet de tekst nogal Hollands aan, door de gekozen woordenschat en bepaalde gebruiken en ook door de haringman die geen onbelangrijke rol speelt in het gebeuren. Een redelijk tijdloos verhaal dat nog steeds gesmaakt wordt door jong en oud. 

Hide text