In dit rechtstreekse vervolg op 'De vloek van de schaduw'* zet de queeste om de magische hoorn te vinden zich voort; van de stad Ranneng (niet op de obligate kaart aangegeven) naar het bos van Zagabra. Er is slechts een verhaallijn; alles wordt in de ik-vorm vanuit het perspectief van Harold de dief verteld. Hierdoor krijgt het toch al eenvoudige plot weinig diepgang en blijven de andere personages te veel op de achtergrond. Op een paar droomsequenties na is het verhaal strikt lineair en verloopt het als een computerspel of roleplaying avontuur. Op wat gevechten na is er weinig spanning en kabbelt het verhaal zich voort naar een voorspelbaar einde in het volgende deel. Een gemiddeld avonturenverhaal: competent verteld, maar met weinig diepgang of originaliteit. De summiere woorden- en personenlijst achterin het boek kan niet verhullen dat dit het middelste deel van de drieluik is en niet op zichzelf gelezen kan worden; er is ook geen samenvatting van het vorige deel. Vergelijkbaar met Raymond E. Feist en Weiss & Hickman. Kleine druk. Verberg tekst